نُتِ خاکستری | GRAY NOTE

#هوشنگ_ابتهاج خانه دل تنگ غروبی خفه بود مثل امروز که تنگ است دلم پدرم گفت چراغ و شب از شب پر شد که گمان داشت که هست این همه درد در کمین دل آن کودک خرد ؟ آری آن روز چو می رفت کسی داشتم آمدنش را باور من نمی دانستم معنی هرگز را تو چرا بازنگشتی دیگر ؟ آه ای واژه شوم خو نکرده ست دلم با تو هنوز من پس از این همه سال چشم دارم در راه که بیایند عزیزانم آه! کانال تلگرام: https://t.me/GRAYNOTEBOX 🌫️‌ نت خاکستری🩶

مثل باد سرد پاییز غم لعنتی به من زد حتی باغبون نفهمید که چه آفتی به من زد رگ و ریشه هام سیاه شد تو تنم جوونه خشکید اما این دل صبورم به غم زمونه خندید آسمون مست جنونی آسمون تشنه خونی آسمون مست گناهی آسمون چه رو سیاهی اگه زندکی عذابه یه حباب روی آبه من به گریه ها میخندم میگم این همش یه خوابه حتی باغبون نفهمید که چه آفتی به من زد آسمون تو مرگ عشقو توی یاخته هام نوشتی این یه غمنامه تلخه که تو سر تا پام نوشتی من به لحظه شکستم اگه نزدیک اگه دورم از ترحم تو بیزار من خودم سنگ صبورم آسمون تیشه ت شکسته من دیگه رو پام میمونم منو از تنم بگیری تو ترانه هام میمونم اگه زندکی عذابه یه حباب روی آبه من به گریه ها میخندم میگم این همش یه خوابه کانال تلگرام: https://t.me/GRAYNOTEBOX 🌫️‌ نت خاکستری ♫ ♪ ◖ᵔᴥᵔ◗ ♪ ♫

کانال تلگرام:https://t.me/GRAYNOTEBOX🌱

لبانت به ظرافت شعر شهوانی‌ترین بوسه‌ها را به شرمی چنان مبدل می‌کند که جاندار غار نشین از آن سود می‌جوید تا به صورت انسان درآید و گونه هایت با دو شیار مّورب که غرور ترا هدایت می‌کنند و سرنوشت مرا که شب را تحمل کرده‌ام بی آن که به انتظار صبح مسلح بوده باشم، و بکارتی سر بلند را از رو سبیخانه‌های داد و ستد سر به مهر باز آورده‌م کانال تلگرام: https://t.me/GRAYNOTEBOX🌱 هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم! و چشانت راز آتش است و عشقت پیروزی آدمی ست هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد و آغوشت اندک جائی برای زیستن اندک جائی برای مردن و گریز از شهر که به هزار انگشت به وقاحت پاکی آسمان را متهم می کند کوه با نخستین سنگ ها آغاز می‌شود و انسان با نخستین درد در من زندانی ستمگری بود که به آواز زنجیرش خو نمی‌کرد من با نخستین نگاه تو آغاز شدم توفان ها در رقص عظیم تو به شکوهمندی نی لبکی می نوازند، و ترانه رگ هایت آفتاب همیشه را طالع می کند بگذار چنان از خواب بر آیم که کوچه های شهر حضور مرا دریابند دستانت آشتی است ودوستانی که یاری می دهند تا دشمنی از یاد برده شود پیشانیت آیینه ای بلند است تابناک و بلند، که خواهران هفتگانه در آن می نگرند تا به زیبایی خویش دست یابند دو پرنده بی طاقت در سینه ات آوازمی خوانند تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید تا عطش آب ها را گوارا تر کند؟ تا آ یینه پدیدار آئی عمری دراز در آ نگریستم من برکه ها ودریا ها را گریستم ای پری وار درقالب آدمی که پیکرت جزدر خلواره ناراستی نمی سوزد! حضور بهشتی است که گریز از جهنم را توجیه می‌کند، دریائی که مرا در خود غرق می‌کند تا از همه گناهان ودروغ شسته شوم و سپیده دم با دستهایت بیدار می‌شود